Μια φλογέρα στου ονείρου το στόμα...

Μια φλογέρα στου ονείρου το στόμα
την ακούς; παίζει μόνο για σένα
λέει όσα δεν είπε σε κανέναν ακόμα
την ακούς; η πνοή της, πνοή από μένα

μες στις λέξεις κυλάει το ψέμα
μα αρκεί ένα σου βλέμμα
την αλήθεια να δω
και καθώς στάζει στο αίμα
είσαι εσύ της σιωπής μου το θέμα
στην ψυχή, στο μυαλό.

Η σιωπή μου στα στήθια
λέει πάντα αλήθεια
κάθε λέξη την παίρνει η συνήθεια
κάθε γράμμα ένα γράμμα κενό
στα λόγια γλυκά παραμύθια…
μες στη σιωπή σε αγγίζω και ζω
έχω το σύμπαν στα στήθια
και όλον τον κόσμο εδώ.

άφησε την αγάπη να οδηγήσει...

άφησε την αγάπη να λυγίσει
μπροστά απ’ την πανσέληνο ένα κλαράκι ελιά
στεφάνι από το όνειρο να πλέξει και να αφήσει
να φέγγει το στεφάνωμα στα μαύρα σου μαλλιά

άφησε την αγάπη να μιλήσει
θέλω να ακούσω να μιλά για σένα η βραδιά
και να σου πει πόσο πολύ έχει η χαρά αργήσει
ολόγιομη πανσέληνος να φέξει στην καρδιά,,,

άφησε την αγάπη να ορίσει
του Ποσειδώνα ποιό άλογο θα φέρει το φεγγάρι
ποιο κύμα από τη θάλασσα η νύχτα θα στολίσει
νεράιδα φεγγαρόλουστη να ‘ρθει και να σε πάρει

άφησε την αγάπη να οδηγήσει
να ‘ξερες πόσο δίψασα για τούτο το φεγγάρι
τις νύχτες που ξανάπλαθα απ’ την αρχή τη ζήση
είχα βαθιά μου τη χαρά πως θα 'ρθει να μας πάρει

εμού του ιδίου...

Είμαι ο έσχατος μου εαυτός
και ο τελευταίος πρόγονος μου…
μιλώ σαν στον πατέρα του ένας γιός
κι ακούω σαν επίγονός μου...

Έζησα μέσα στον άλλον ξενιστής
ασφυκτιώντας μες στα κύτταρά του
«όχι από κει, θα γκρεμιστείς»
μου ψιθυρίζαν τα έγκατά του
μα εγώ κωπηλατώντας αίμα
βαθιά μέσα στο «όχι» μπήκα
και σκίζοντας της άρνησης το δέρμα
ένα άλλο "εντός μου" βρήκα…
Τώρα έχω δυο χέρια ματωμένα
αγγίζω αλλότρια
ψαύω χαμένα
ζω με τα κύτταρα τα ξένα
και τα σκορπάω ένα προς ένα
γυρίζοντας στα ¨’όχι» τους την πλάτη
γυρεύοντας στα έγκατα τον άλλον κωπηλάτη
που θα με ανοίξει πιο βαθιά
με μιαν αλήθεια από λεπίδι για καρένα…