Σε σένα υπάρχω
που από όλα τα άλλα
με απουσιάζεις...

πίσω το φόβο μου δώσε...

Πόθε
ό,τι λαχτάρησες διώξε
τίποτα πια εδώ δεν κατοικεί
το μόνο άστρο που χορεύει
είναι η μέσα τρεμάμενη γη
από χώμα, πέτρα και σκόνη…
εκεί στου χάους το μπαλκόνι
πάντα η άηχη ίδια κραυγή
που πότε χάνεται πότε ζυγώνει
μα δε μπορεί απ’ τη ψυχή μου να βγει…
πόθε
πίσω το φόβο μου δώσε
που ό,τι μαζί του δε ζει το σκοτώνει
και με τη φτέρνα σου φεύγοντας λιώσε
ό,τι αρχίζει με σκοπό μοναχά να τελειώνει…
ίσως δεν έχω άλλο τρόπο να ζήσω ό,τι ζω
απ’ αυτόν που κάθε μου όνειρο φρικτά με πληρώνει
σαν με ξεπεζεύει απ’ το πάλλευκο «γίνε» και με αφήνει στο ολόμαυρο "μείνε" πεζό.

αρκεί ένα "γειά"...

Αρκεί και μια νοτισμένη βελόνα
κάτω από το πεύκο που δακρύσαμε
αρκεί κι ενός γλάρου η κραυγή
στα βράχια που αφήσαμε μόνα
αρκεί ένα "γειά", σα ρίγος στο σώμα
ένα ίχνος δικό μας στη γη
μες στη μνήμη μια εικόνα
για να υπάρχουμε ακόμα.