Και πάλι εδώ, να προσπαθώ να εξαγνίσω την ψυχή μου, που σαν ανόητη κυλά και χανεται σε λάθος καταστάσεις. Μιά ψυχή που σφραγίζει την ελευθερία επιλέγοντας τα απαγορευμένα και πετώντας όλα τα πρέπει. Ταξιδεύω γιά που άραγε;
Ποιός ήρθε ποτέ να μου ζωγραφίσει έναν ιδανικό ορίζοντα; Ποιά μοίρα με τραβά στα αντίθετα, στα ασύμβατα και στα αντιμαχόμενα; Ποιός με στέφει με ολοκλήρωση;
Μιά ζωή προσπαθούμε να φτιάξουμε έναν εαυτό κάπως έτσι ή κάπως αλλιώτικο και τελικά.... πέφτουμε σε ένα παραμύθι και το τρέφουμε. Το τρέφουμε με το ίδιο μας το αίμα με την δύναμη του μυαλού μας. Ωσπου να μας πνίξει.
Να μας πνίξει ίσως και από παράπονο γιατί όσα κι αν δίνουμε δεν μπορούν να ολοκληρωθούν ή να μας πνίξει γιατί γιά μιά αξιοπρέπεια, που μας ταλανύζουν νύχτα και μέρα, ούτε αυτή τελικά δεν θα μπορούμε να κρατήσουμε.
Τι μίγμα περίεργο είναι η ζωή ! Η ψέμα όπως μου το είπες. Ενα μίγμα λογικής και συναισθήματος. Ενα ψέμα που σου ανήκει και όμως ποτέ δεν την κάνεις εσύ όπως θες. Περίπου μόνο ή γιά λίγο μόνο. Οχι παντοτινά. Οχι να την κάνεις από όνειρο πράξη.
Μπορείς να κάνεις μιά βόλτα όπου θες, να πεις όσο θες, να πας και με όποιον θες αλλά όλα σε μιά στιγμή.
Στιγμές από πραγματοποιημένα τρελλά όνειρα. Στιγμές που ζεις το όνειρο ή που απλά με μιά κίνηση απαρνιέσαι την πραγματικότητα ή τα πρέπει. Κι εγώ πέταξα από πάνω μου ένα πρέπει - και πολύ το χάρηκα αυτό - αλλά αγκάλιασα ένα δεν πρέπει και όσο το χάρηκα άλλο τόσο με πονά.
Με πονά το τώρα με τη σκέψη του μετά. Α ! συγνώμη ... ο πόνος του μετά είναι απαγορευμένος. Ο πόνος του μετά έρχεται μέρα με τη μέρα όλο και πιό κοντά και εγώ κλείνω τα μάτια και το στόμα γιά να μην τον δω και τρομάξω, γιά να μην τον γευτώ και πεθάνω από την πίκρα.
Και σε αντιστάθμισμα ψάχνω να σε βρώ λίγο πριν το μετά ... σε σύννεφα, σε θάλασσες κι ακρογιάλια. Ανοίγω τα μάτια μου και ψάχνω να σε βρω σε δρόμους, σε ήλιους, σε τοποθετώ σε καλοκαίρια με κυμματισμούς, σε νησιά, σε ζωγραφισμένα ακρογιάλια.
Σε ψάχνω μέρα με τη μέρα και τρομάζω που θέλω να ξέρω από που πέρασες, πιό μικρό ταξίδι ζωγράφισες και τι ακόμα είπες; Σαν να σε κατασκοπεύω εγώ.... η πινελιά της ελευθερίας, ή η μουτζούρα της ελευθερίας. Και προσπαθώ να κυριαρχώ και με θαυμάζω που τις περισσότερες ώρες δεν ρωτώ, δεν νοιάζομαι. Μόλις όμως σε βλέπω θέλω να μου πεις ό,τι έχεις κάνει, να σου πω ότι εγώ έχω γίνει, από την τελευταία στιγμή που μιλήσαμε. Γι αυτό σε ρώτησα εκείνη την ημέρα γιαυτό σου έκλεισα το στόμα γιά να μη μάθω.... εξασκούμε αλλά και γιαυτό όταν σε βλέπω μιλάω πολύ γιά να ξέρεις τι κάνω όπου πηγαίνω. Ακούγεται σχεδόν αρρωστημένο γι' αυτό σου λέω μουτζούρα ελευθερίας...
Εντάξει, βρίσκω και μόνος μου την άκρη της ζωής, μην ανησυχείς, θα γίνω άνθρωπος ελεγχόμενης δέσμευσης. Δεν θα σου αφεθώ σε μεγάλο ποσοστό, έτσι δεν έλεγε κάποιος και μεις γελούσαμε; Να που πρέπει να το κάνω. Ετσι όπως έχω αρχίσει να ζω επιβάλλεται να κάνω αυτό το γελοίο πράγμα, όμως δεν ξέρω εάν μπορώ ή μήπως είναι λίγο αργά, γιατί σήμερα ενώ μιλούσαμε γιά διάφορα, εγώ ταξίδευα σε σένα, ...... Μιλήσαμε αλλά δεν επικοινωνήσαμε. Αλλοτε πείθω τον εαυτό μου πως και μόνο που άκουσα τη φωνή σου αρκεί και άλλοτε ξέρω πως εάν γιά κάποιο λόγο δεν μπορώ εγώ να γράψω, γιά παράδειγμα , ή εσύ , τότε αυτή η σχέση θα πάψει να υπάρχει γιατί θα γίνει πολύ απλή ή πολύ κοινή σε χαρακτήρα με άλλες. Αλλοτε δηλαδή μου φτάνει το γειά σου ..... και άλλοτε θέλω την ψυχή της.
Είπα κι εγώ να κάνω κάτι διαφορετικό μετά από τη βαθυστόχαστη συζήτηση πλάι στη θαλασσα, βρεθήκαμε να παίζουμε μπιλιάρδο στο Χαιδάρι, αφού πριν είχαμε πονέσει γιά αρρώστιες και θανάτους. Αρρώστιες και θανάτους δύο ειδών, πνευματικούς και σωματικούς, σκεφτόμουν εγώ μιμούμενος τον αδελφό μου που έγραφε σε μιά έκθεση ποιό άθλημα σου αρέσει και γιατί : Τα αθλήματα είναι δύο ειδών, τα σωματικά και τα πνευματικά.
Ετσι λοιπόν κάπου ανάμεσα στις μπίλιες και στους φίλους της στιγμής, που θα μας περιμένουν γιά πολλά παιχνίδια, θυμήθηκα πως μου χρωστάς και ένα μπιλιάρδο μιάς και ποτέ όχι δεν μου έχεις πει, τουλάχιστον ακόμα ( εκτός και μου αρνηθείς το παιχνίδι τώρα ).
Τέλος πάντων καμμιά φορά φαντάζομαι πως το μοναδικό νόημα, τώρα στη ζωή μου είναι να ζω, να κάνω τα διάφορα θέλω πράξη και να έρχομαι να στα λέω, γιά να ξέρεις πως ζω έξω από σένα, δηλαδή όταν σκέφτομαι εσένα.
