Της θύμησης πέλαγο εσύ
που ακούς το βυθό και σωπαίνεις
που ρωτάς του Οδυσσέα το νησί
τι είναι νόστος και τι όταν πηγαίνεις
ποια σχεδία βυθού να ανεβώ
στα βαθιά της ψυχής να σε βρω;
Σε ποια ακτή περιμένεις;
Και ποιο κοχύλι ανοίγεις και βγαίνεις
απ’ τη μνήμη μου μέθη;
Κι από εκεί που έπλεε μόνο το "ζω"
πως στα δίχτυα σου πάλι ευρέθη;
και σπαρταράτε στη μνήμη κι οι δυό;
