Τροπαιοφόρε Μέγα του ονόματος μας συγκάτοικε
τον όφη της λήθης εκδίωξε από τον οίκο μας...
Δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρω πως, ούτε έμαθα ποτέ τίνος τα χέρια κάθε βράδυ μου χτυπάνε την πόρτα και όταν ανοίγω βρίσκω στα σκαλοπάτια μαύρες και γκρίζες σκιές από κόκκινα τριαντάφυλλα। Ύστερα μια μαραμένη ευωδιά από αόρατα κόκκινα πέταλα κλείνει πίσω μου την πόρτα και είναι σα να μου λέει «Πάλι δεν θυμάσαι; Εδώ μένεις!» Και μένω εκεί όλη νύχτα. Μέχρι το πρώτο φως που αρχίζω πια να θυμάμαι πως σε εκείνα τα σκαλοπάτια περίμενα από το πρωί κάθε μέρα με ένα μπουκέτο στα χέρια τη λήθη για όσα έπρεπε να ξεχάσω. Μα και πάλι εξακολουθώ να μη θυμάμαι πότε αρρώστησα τόσο πολύ και μου συνέστησαν οι γιατροί τα βράδια να κοιμάμαι μέσα…
