Αν στα δυο μια μέρα κοπώ
στα τέσσερα, στα οχτώ, στα δεκάξι
και σε παζλ σου δοθώ
να τα βάλεις εσύ σε μια τάξη
το κομμάτι μου εφτά
να κοιτάξεις σωστά να ταιριάξει
με ότι ζούσε κλεφτά
και το δέκα που ζητούσε να αράξει
να του λες πάντα εντάξει
να αγκαλιάζεις το πέντε πολύ
κι ας μου τόχες από ζήλεια πετάξει
ένα έξι - θυμό που όλο στάζει χολή
να το πας στο γιατρό να το φτιάξει
βγάζε βόλτα το τέσσερα έξω το βράδυ
και στο τρία όπως είχες τάξει
δίνε το πιο όμορφο χάδι
ένα δυο – το θυμάσαι;- είναι χάλι
κι ίσως πριν σου ενωθεί τα τινάξει
ένα μπλε δεκατρία να το βάλεις κεφάλι
και με το ένα που μαζί τόχαμε φτιάξει
να περνάς περισσότερη ώρα
το δεκατέσσερα κάπου το έχεις φυλάξει
όταν ξέσπασε η πρώτη μας μπόρα
το δεκαπέντε έχει από χρόνια ρημάξει
κι ίσως το έντεκα στο δώδεκα νάχει χαθεί
μα δε βαριέσαι γιατί να σε νοιάξει
το οχτώ που ήταν πάντα χαζό
τάιζε το με ότι τρώει το δεκάξι
κι άκου τι θα σου πει το εννιά το σοφό
«λίγο πριν σου κοπώ είχα αλλάξει.»
