"κορώνα γράμματα"...

Πάνω στο χνάρι σου
ο δρόμος που έχει ανοιχτεί
αδιέξοδο κλειστό
αδιάβατο σε βήματα και σκέψεις…
κάτι ζητιάνες λέξεις
απλώνουν χέρι
σε υποσχεμένες διαδρομές
και ελεήμονες αυτές
πετούν κίτρινα κέρματα - σιωπές
από το ανεπίστρεπτο του χθες
που όσα κι αν μαζέψεις
σβησμένες έχουν τις μορφές
απ’ το «κορώνα γράμματα»
που πάντα παίζουν τις ζωές
οι λέξεις με τις έξεις…

Η κακή ρίζα του καλού γκρεμού!

Ήρθε μονάχος του ο γκρεμός
μια μέρα και μου είπε
"κάτω απ’ το βράχο σου άφησα
μια ρίζα να πιαστείς
σαν ζαλιστείς και πέσεις"…

μα εγώ που δεν θα πίστευα
γκρεμό πονετικό
έσκυψα και ξερίζωσα
ό,τι ήταν να πιαστώ…

Έσκαψα και το φύτεψα
λίγο πιο κει απ’ το βράχο
και είχα περιέργεια
το δέντρο του να δω…

Την περασμένη άνοιξη
πέταξε ένα βλαστό
το καλοκαίρι άνθισε
και γέμισε καρπό
φθινόπωρο κιτρίνισε
σάπισε τον χειμώνα.

Μα η ρίζα του μεγάλωσε
κι έφτασε στον γκρεμό
δεν κρέμεται όμως έξω
μόνο κοιτάει αν πέσω
να δει που θα πιαστώ…

και έπειτα...