Αφίετε τα παιδία των φόβων να έλθουν προς εμέ
θέλω να χαϊδέψω τα μικρά τους χέρια
πριν η τριχοφυϊα των Δαναών αρχίσει
εκείνων που δωρίζουν αφειδώς τα «ω ειμέ»…
Αφήστε τα παιδιά των λόγων πάρα κει
κακές παρέες έχουνε αρχίσει…
Μάνα των φόβων ταραχή
κάποιοι πετροβολούν τη δύση
ίσως δεν ξέρουνε τι πάει να πει:
ήμουν ολόκληρο το «είμαι»
πριν το εγώ Τρίτη φορά λαλήσει…
Μάνα των πόνων οδύνη μου εσύ
κοίτα την πόρτα αν έχουν ασφαλίσει
κάποια παιδιά χαράς θα έχουνε μπει
και γρατσουνάν στους τοίχους τη γραφή
και ήδη το φωτοστέφανο το έχουνε στα δυο χωρίσει
μισό σε λάμπον και απαστράπτον τενεκέ
και μπρος στο κούτελο το άλλο αγκαθωτό
να στάζει μες στο δέρμα η αφή
τον φόβο φωτεινό
και τη χαρά που σέρνει πάντα πρώτη το χορό
μες στα αγκάθια να πατεί
ξυπόλητη να συνηθίσει.
