Είπα πως θα γινόμουνα
του ερχομού γιαλός
φωνή από κοχύλι
και όταν με πιάνει ο καημός
θα ξεμακραίνω γλάρος…
Μα ο γιαλός με βούλιαξε
μου έδεσε τα χείλη
και στα βαθιά μου έπνιξε
των δυο φτερών το θάρρος…
Τώρα είμαι μονάχα ένας βυθός
σπασμένος απ΄ το βάρος
ακίνητων λευκών φτερών
κι από καιρού εις καιρόν
τρέφεται στις χαράδρες μου
του κοχυλιού ο κουρσάρος!
