το κρυφτό...

γονίδια αγέννητου θεού...

Όπου θα πάς θα πάω κι εγώ
την ίδια κουβαλώντας την ουσία
δείγμα ψυχής κορμιού και νου
από τον ίδιο τον ταγό
ακροπατώντας πρόποδες
του ίδιου ουρανού
πριν μας αρπάξει η Αχερουσία…



...σε εμάς κρυμμένα τα γονίδια
κάποιου αγέννητου θεού
πάνε με βήματα θνητού
από την άβυσσο
προς την αθανασία...

ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΟΥ ΒΥΘΟΥ

το καταπίστευμα...

Την έκταση των ονείρων
ως καταπίστευμα άφησα
για ανέγερση αισθημάτων
μα ενδιάμεσες επιθυμίες
στη θέα έχτισαν αυταπάτες…
οι ένοικοι
της προσδοκίας μεταπράτες
τη στέγη υπομίσθωσαν αμέσως στις αγάπες
το δώμα σε εφιάλτες
και στο υπόγειο
αλλήθωρους δέσανε υπνοβάτες
τις αυταπάτες να κοιτούν
σαν βλέπουνε κατάματα
ονειρευτές διαβάτες.

ΨΥΧΗ ΕΣΥ...

Σου παραδίδω κι άλλο ένα «χτες»

κι αυτό στην άβυσσο το βρήκα

είχε σβησμένα όσα του μήνυσα πως Θες

και είχε γράψει στο σταυρό μου «εν τούτω νίκα»…
άλλη μια άνοιξη αρχινά
και πάλι πασχαλιά μυρίζει
η άβυσσος μοσχοβολά
μα η ψυχή της δεν ανθίζει…

θεέ Εσύ
αιώνιε Κούρε του ουρανού
για τις ψυχές που σε ζητάνε
τι έχεις πάλι κατά νου;

Σάρκα θνητή μου
τι έχουν πάθει οι ουρανοί
κι αφήνουν μόνη την ψυχή μου
εκεί που δεν περνάει κανείς;

Ψυχή μου εσύ
που σε πετάξανε στη γη
με όσα οι ουρανοί πετάνε
που έχεις κρυμμένα τα φτερά;

Ψυχή ακριβή μου
στα ζάρια παίζουν οι θνητοί
όσα πετάξαν στη ζωή μου
οι τρύπιοι τους οι ουρανοί…

σε ό,τι όμορφο δεν ήξερε να αρχίσει

κάτι έχει το φως του φεγγαριού...

θα έρθει μια νύχτα...

Θα έρθει μια νύχτα
που εμείς θα λείπουμε
τότε ένα χέρι
την απουσία μας
σαν κλεψύδρα θα αναποδογυρίσει
και ο κόσμος
από γραφές στην άμμο
θα γεμίσει …
εύχομαι τότε
κάτι απ’ τα γραμμένα
εμάς τους δυο να αναζητήσει
και μέσα σε όλα τα σβησμένα
ίχνη από δικά σου χέρια
εκεί να συναντήσει
μες στα δικά μου ξεχασμένα…

ραγισμένο πορτραίτο

Ραγισμένο πορτραίτο
ξεθωριάζω τα βράδια
όσα αγγίξανε χέρια
μου ξεφτίζουν και σπάνε
σαν ανοίγουν το δέρμα
για να βρούνε τα χάδια
που οι μνήμες φυλάνε
κι ακριβά ιδωμένα
στον αέρα σκορπάνε…

Αφημένος στη μήνη
ζωγραφιάς που ραγίζει
του μουσαμά τις ρωγμές καταριέμαι
και από ένα ξέφτι
που δεν λέει να πέσει κρατιέμαι
σε ένα ρήγμα εντός μου θαμμένο
στης ψυχής το πορτραίτο
μοναχά από εσένα ιδωμένο….

"εθελουσία οδός" αποσπάσματα

μουσική Νότη Μαυρουδή για την "εθελουσία οδό"

διαβάζουν οι: Μαρίνος Διώτης, Γ. Ποταμίτης, Βίκυ Δραγουμανιώτη

... αν ότι ποτίζει την ψυχή

χυνότανε στη γη

κόλασες θα φυτρώνανε

με φύλλα παραδείσου

τα πάθη θα θηλάζανε

ότι γεννάει ζωή

κι οι άγγελοι θα δίψαγαν

την πίκρα της αβύσσου...

"κορώνα γράμματα"...

Πάνω στο χνάρι σου
ο δρόμος που έχει ανοιχτεί
αδιέξοδο κλειστό
αδιάβατο σε βήματα και σκέψεις…
κάτι ζητιάνες λέξεις
απλώνουν χέρι
σε υποσχεμένες διαδρομές
και ελεήμονες αυτές
πετούν κίτρινα κέρματα - σιωπές
από το ανεπίστρεπτο του χθες
που όσα κι αν μαζέψεις
σβησμένες έχουν τις μορφές
απ’ το «κορώνα γράμματα»
που πάντα παίζουν τις ζωές
οι λέξεις με τις έξεις…

Η κακή ρίζα του καλού γκρεμού!

Ήρθε μονάχος του ο γκρεμός
μια μέρα και μου είπε
"κάτω απ’ το βράχο σου άφησα
μια ρίζα να πιαστείς
σαν ζαλιστείς και πέσεις"…

μα εγώ που δεν θα πίστευα
γκρεμό πονετικό
έσκυψα και ξερίζωσα
ό,τι ήταν να πιαστώ…

Έσκαψα και το φύτεψα
λίγο πιο κει απ’ το βράχο
και είχα περιέργεια
το δέντρο του να δω…

Την περασμένη άνοιξη
πέταξε ένα βλαστό
το καλοκαίρι άνθισε
και γέμισε καρπό
φθινόπωρο κιτρίνισε
σάπισε τον χειμώνα.

Μα η ρίζα του μεγάλωσε
κι έφτασε στον γκρεμό
δεν κρέμεται όμως έξω
μόνο κοιτάει αν πέσω
να δει που θα πιαστώ…

και έπειτα...