Ζητώ άρση του αόρατου.
Ναι εμποδίζομαι να δω
τραβήξτε την κουρτίνα του φωτός από τα μάτια
έχω κινήσει για την όχθη του αλλού
ακούω το κελάρυσμα παντού
μα το αλλού δε βλέπω…
Ποιος έβγαλε από το εγγύς την πύλη
κι ένα πλησίασμα ατελές μου έχει στείλει;
Που πήγε το εδώ;
Που πήγε το μαζί;
Ποιος πήρε τη στιγμή και έχει φύγει;
Ζητώ να μου επιστρέψετε τα χείλη
κι αν όχι
κλείστε τουλάχιστον την άθλια τη βρύση
μη την ακούει η δίψα που μου έχουν φυλακίσει
και μου χαράζεται ως την ψυχή η ύλη.
Κι ας μου αλλάξει κάποιος την αφή
με αυτό το δέρμα δε βλέπω προκοπή
σα νάχω από κάτω του χαθεί
και όλο ιδρώνει ένα ρηχό κι ασώματο βαθύ.
