Σάββατο 5 Απριλίου 2008

το παζλ...



Αν στα δυο μια μέρα κοπώ
στα τέσσερα, στα οχτώ, στα δεκάξι
και σε παζλ σου δοθώ
να τα βάλεις εσύ σε μια τάξη
το κομμάτι μου
εφτά
να κοιτάξεις σωστά να ταιριάξει
με ότι ζούσε κλεφτά
και το δέκα που ζητούσε να αράξει

να του λες πάντα εντάξει
να αγκαλιάζεις το πέντε πολύ

κι ας μου τόχες από ζήλεια πετάξει
ένα έξι - θυμό που όλο στάζει χολή
να το πας στο γιατρό να το φτιάξει
βγάζε βόλτα το τέσσερα έξω το βράδυ
και στο τρία όπως είχες τάξει
δίνε το πιο όμορφο χάδι
ένα δυο – το θυμάσαι;- είναι χάλι
κι ίσως πριν σου ενωθεί τα τινάξει
ένα μπλε δεκατρία να το βάλεις κεφάλι
και με το ένα που μαζί τόχαμε φτιάξει
να περνάς περισσότερη ώρα
το δεκατέσσερα κάπου το έχεις φυλάξει
όταν ξέσπασε η πρώτη μας μπόρα
το δεκαπέντε έχει από χρόνια ρημάξει
κι ίσως το έντεκα στο δώδεκα νάχει χαθεί
μα δε βαριέσαι γιατί να σε νοιάξει
το οχτώ που ήταν πάντα χαζό
τάιζε το με ότι τρώει το
δεκάξι
κι άκου τι θα σου πει το εννιά το σοφό
«λίγο πριν σου κοπώ είχα αλλάξει.»

2 σχόλια:

rip1708 είπε...

θελουν φροντιδα τα κομματια σου..τα χαριζεις ετσι απλοχερα?τα μοιραζεις?θα κρατησεις ενα δικο σου να σε θυμασαι η θα της τα δωσεις ολα να τα ενωσει εκεινη οπως θελει?και αν κρατησεις ενα ποιο θα ειναι αυτο?αυτο που αγαπας περισσοετρο η εκεινο που παντα ηταν πιοασχημο και μισουσες πιο πολυ?

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

κομμάτια που ανταγωνίζεται το ένα το άλλο, για να μας κερδίσουν ολόκληρους... κομμάτια μικροί εαυτοί, που μεγαλώνει το ένα τρώγοντας το άλλο.... κομμάτια υπηρέτες που μεταφέρουν τον αφέντη στις φωλιές γυμνό για να τον σαβανώσουν μικρές χαρές δούλων ... κομμάτια ενός καθρέφτη σπασμένου που φέγγουν αχνά και ψιθυρίζουν το ένα στο άλλο σε θέλω ακέραιο και το ακέραιο τους απαντά σπασμένο "κ γ σ θ λ" ραγίζοντας τους κι άλλο τα κομmάτια...
κομμάτια που όποιο και να κρατήσεις κόβει...
κομμάτια που όποιο κι αν χαρίσεις ή πετάξεις θα σου λείπει...