κατ' ιδίαν

Θα μεταλάβουμε σε δωμάτιο σκοτεινό
ίχνη που πάνε πέρα τον καιρό
σαν βγαίνουν πίσω μας σε ζητιανιά τα χρόνια
κι ίσως να πιούμε μια στάλα απ’ τα αιώνια…
θέλεις;

θα μεταλάβουμε με ένα κρασί χίλιων χρονών
όσα πατάει η ζωή σαν προσπερνάει
κι από το βρόχινο νερό των ουρανών
λίγο απ’ το δάκρυ ενός θεού αγάπη όταν διψάει…
θάρθεις;

Μα κι αν δεν έρθεις μόνος μου μπορώ
να μεταλάβω μες στο κύμα το αλμυρό
όσα ταξίδια μου βουλιάξανε σαν πλοία
κι όταν τα χείλη θα αγγίζουνε βυθό
θέλω να πιάσει η ίδια τρικυμία
να δω να ξαναβγαίνει πάλι στον αφρό
και να τσακίζεται και πάλι με τη μία
το σαπιοκάραβο που νοίκιασα να ζω
και το χτυπάει το κύμα κόντρα, με μανία!
Το αντέχεις;