Χαίρε εσύ πυρόσβεση στην άσβεστη πληγή
χαίρε κι εσύ των πόθων μου μισοσβησμένη αυγή.
Χαίρε των συσπασμένων μου λοβών ίαμα συσκευής
χαίρε και υπογλώσσιο σκευάσμα προσταγής
χαίρε κι εσύ των βρόγχων μου αναπνοή του νόμου
χαίρετε δευτεροξάδερφα των λέξεων συγγενείς
χαίρετε σε όσους άρπαξαν την πένα τους επ’ ώμου
και σε όσους εκτροχιάστηκαν σε μια στροφή του δρόμου
χαίρε κι εσύ βαθύτερη του εντός μου διαστροφή
να είσαι μοιχός των πόνων σου στην ίδια σου ψυχή.
Χαίρετε απογεύματα χωρίς επιστροφή
των δεσποινίδων σκέψεων επίγειοι συνοδοί.
Χαίρετε «δεν» χαίρετε «μη»
χαίρετε αστυνόμοι!
Χαίρετε λύκοι άλυκοι και πρόβατων προβιές
χαίρετε και ασάλευτα ομοιώματα σκιών
χαίρετε γυμνοσάλιαγκες στις ράγες οκλαδόν
εκεί στην επερχόμενη οδύνη των στιγμών.
Χαίρετε βύθιοι εραστές λίγων εγκύων «πες»
χαίρετε οι «ως τα γόνατα» και «ως το πρηνής» γραφές.
Χαίρε ποιόν μου ύποπτο και γλώσσα μαλωμένη
χαίρε κι εσύ ενήλικε κι αγιάτρευτε καημέ
που άπλωσες τα χέρια σου σε βρέφος οικουμένη.
Χαίρε σε εσέ χαίρε σε εμέ
χαίρετε και στο φράχτη
που υψώνεται στο «λίγο» εμπρός
και βγάζει τόσο άχτι.
Χαίρετε και στου «ιερού» τα άβατα τα εντός
χαίρε καντηλανάφτη!
