Παρασκευή 23 Μαΐου 2008

έμαθα πως ήρθες...


Έμαθα πως ήρθες. Πότε; Πως; Από πού;
Εδώ είχε στήσει τις ξόβεργες
του «που είσαι;» η καρδιά μου
κι εκεί γύρω παντού
τον ευαίσθητο ανιχνευτή του «σε ψάχνω» ...
Μα πως;
Από πού πέρασες; Πως μπήκες;
Γιατί δεν δούλεψε το «σε ψάχνω»;
Ποιος πήρε τις ξόβεργες;
Και τι πιάστηκε μέσα;
Ποιος μου πήρε το παλιό μου το άδειο
κι άφησε φρέσκο κενό;
Ποιος σήκωσε τα βλέφαρα μου;
Και ποιος άφησε ίχνη στην αυλή του ονείρου πως ήρθες
από το πρώην άδειο ως το νυν το κενό μου;

6 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Ποιος πηρε τις ξόβεργες..;
Τι να πιάστηκε μέσα..;
Και συ..;
Που πηγες εσύ..;
Μόνη έμεινα μες στις καλαμιές..
Μόνη..σ' εκεινο το δρόμο..που εβγαζε στη θάλασσα..
Στη δική μας τη θάλασσα..
Εκεί που πηγαιναμε παντα..
Εκεί..
Που δεν θα ξαναρθώ ποτε..

Τζούλια Φορτούνη είπε...

στην αυλή του σχολείου των ονείρων
αντιγράφω τα χνάρια γράμματά σου...
στα εισαγωγικά κενά τους βυθίζομαι
ερήμην μου αποστηθίζω τις οριστικές της αναζήτησης
το "σε ψάχνω" αδύνατος τύπος της προστακτικής λύπης "ψάξε με"...

jacki είπε...

Aπό το πρώην άδειο ως το νυν το κενό μου;
Έτσι θα χαρακτήριζα το εντός μου.
Καλημέρα Γιώργη μας.

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

...οι θάλασσες μέσα μας
οι δρόμοι μέσα μας
το πριν και το μετά μέσα μας Μαρία
αιωνίως τώρα...

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

"σε ψάχνω" ο πιο απεγνωσμένος τύπος του "θα σε βρω"...
...έτσι σε βρίσκω ( ενεστώτας διαρκείας...)

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

... για να είμαστε πλήρεις
jacki μας!