Παρασκευή 11 Ιουλίου 2008

αρκεί ένα "γειά"...



Αρκεί και μια νοτισμένη βελόνα
κάτω από το πεύκο που δακρύσαμε
αρκεί κι ενός γλάρου η κραυγή
στα βράχια που αφήσαμε μόνα
αρκεί ένα "γειά", σα ρίγος στο σώμα
ένα ίχνος δικό μας στη γη
μες στη μνήμη μια εικόνα
για να υπάρχουμε ακόμα.

8 σχόλια:

Τζούλια Φορτούνη είπε...

αρκεί ένα "γεια"
για να λιώνει ο φόβος
αρκεί μια ματιά
για να μένει η φωτιά
και να καίει στη στάχτη της
απομεινάρια παλιά
και να μένουν οι άκαυτες λέξεις
λαμπερές σαν πετράδια
να γεμίζουν αμπάρια
σε θαμμένα καράβια
που κινάνε αργά
με μηχανή ένα μόνο "γεια"...

Μαρια Νικολαου είπε...

Aρκεί ο πόνος .. ετσι κι αλλιώς..

jacki είπε...

Αρκεί; Άραγε αρκεί;

Γωγώ Πακτίτη είπε...

είναι γλυκό το θρόισμα του ανέμου
στα φύλλα της λεύκας.
αρκεί κι ένα ερημωμένο πάρκο
όπου η σκιά του δροσίζει
ότι αργοπεθαίνει.
στροφιλίζει στα μάτια η ελπίδα...

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

ναι γλυκιά μου μωβ

κάποτε αρκεί κι ένα "γειά"
για να ανάψουν χιλιάδες σβησμένα κεριά...

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

κι αυτός αρκεί κάποτε Μαρία...

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

jacki μου

αρκεί να ξέρει κανείς
τι σημαίνει στ' αλήθεια αρκεί:

α κόμα και
ρ ημαγμένοι
κ υοφορούμε
ε μβρυα
ι δωμένων...

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

ναι αγαπημένη μου Γωγώ

είναι γλυκό το θρόισμα στα φύλλα
μα πιο πολύ σε εκείνα της καρδιάς
σαν ψιθυρίζουν μέσα μας το "μίλα"
κι ακούγεται ένα θρόισμα χαράς...