Κυριακή 6 Απριλίου 2008



Σουρουπώνει και συ μεγαλώνεις παράξενα.
Πολλαπλασιάζεσαι στις σκιές και στα χρώματα του δειλινού, κόσμος από μικρές μωβ πεταλούδες στο σώμα ενός σύννεφου που εξομολογείται.
Η άφεση ανοίγει τα μάτια μέσα απ' τη θάλασσα σαν αρχαία υδάτινη ψυχή..
Γονατισμένοι βράχοι οι εποχές που περάσανε ακούνε κάτι βαθύ στο δειλινό γέρνουν επάνω στη στιγμή και παίρνουν όλα τα περασμένα βάρος.
Οι γλάροι ακίνητες μαβιές ψυχές πάνω στον ορίζοντα αφουγκράζονται τον κόσμο και σωπαίνουν.
Ενα ξεχασμένο άστρο κοιμάται σαν παιδί στο ήσυχο κύμα.
Η θάλασσα άστεγη μητέρα το λικνίζει και το θηλάζει...
Ανοίγεις τα μάτια και ξυπνάει το άστρο, πετούν οι γλάροι...
Οι βράχοι θυμούνται πως εκεί ψηλά το φως πάντα γαλάζιο κάθε ξημέρωμα μας αθωώνει.
Ελαφρώνουν...
Το σύννεφο κλείνει ξανά τις πεταλούδες μέσα.
Μένει το φεγγαρόφωτο μόνο.
Ασημένιο δέντρο που θροίζει από το φως του.
Στο χαμηλότερο κλαδί του αιωρείται ανέμελη η γη
με αιώρα νυχτωμένη την ψυχή μου ।

2 σχόλια:

Μαρινα ..... είπε...

"Γονατισμένοι βράχοι οι εποχές που περάσανε"....
με γονατα σακατεμμενα...
πληγες που χασκουν μνημη και παρον διατρητο φωτια...

καλην εσπερα Γιωργο...



φως ιλαρο να συντροφευσει το δειλινο σου....

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

βράχοι οι εποχές
και οι στιγμές μας άμμος
γεμάτη σβησμένες γραφές
που τις λέει το κύμα...

καλην εσπέρα Μαρίνα!