Σάββατο 7 Ιουνίου 2008

ζητώ άρση του αοράτου


Ζητώ άρση του αόρατου.
Ναι εμποδίζομαι να δω
τραβήξτε την κουρτίνα του φωτός από τα μάτια
έχω κινήσει για την όχθη του αλλού
ακούω το κελάρυσμα παντού
μα το αλλού δε βλέπω…
Ποιος έβγαλε από το εγγύς την πύλη
κι ένα πλησίασμα ατελές μου έχει στείλει;
Που πήγε το εδώ;
Που πήγε το μαζί;
Ποιος πήρε τη στιγμή και έχει φύγει;
Ζητώ να μου επιστρέψετε τα χείλη
κι αν όχι
κλείστε τουλάχιστον την άθλια τη βρύση
μη την ακούει η δίψα που μου έχουν φυλακίσει
και μου χαράζεται ως την ψυχή η ύλη.
Κι ας μου αλλάξει κάποιος την αφή
με αυτό το δέρμα δε βλέπω προκοπή
σα νάχω από κάτω του χαθεί
και όλο ιδρώνει ένα ρηχό κι ασώματο βαθύ.

6 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Ελεύθερη ποίηση που την αγγίζει το έμμετρο..

"Ζητώ να μου επιστρέψετε τα χείλη
κι αν όχι
κλείστε τουλάχιστον την άθλια τη βρύση
μη την ακούει η δίψα που μου έχουν φυλακίσει
και μου χαράζεται ως την ψυχή η ύλη."

Εξαιρετικό..
Καλησπέρα Γιώργο

jacki είπε...

κάπου το ξαναδιάβασα αυτό :)
Καλησπέρα Γιώργη, να είσαι καλά.

Τζούλια Φορτούνη είπε...

κλείστε το ροοστάτη των ονείρων
πλημμύρισε με φως το υπόγειο αόρατο

παρακαλώ μην ενοχλείτε
είναι ώρα κοινής αμφιβολίας...

εδώ, στης ψυχής τα βάθη,
ακούγονται απειλητικά
τα τακούνια της ματαιότητας

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

Μαρία σε ευχαριστώ

με ψυχή και ύλη!

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

και εσύ να είσαι καλά jacki!
Καλημέρα!

Γιώργος Ποταμίτης είπε...

Γλυκιά μου Μωβ,

ο ροοστάτης των ονείρων κόλλησε
κι έχουν πυρακτωθεί οι λάμπες
και στο υπόγειο ξυπόλητο αντλεί το βλέμμα φως...