Κυριακή 10 Αυγούστου 2008

εμού του ιδίου...

Είμαι ο έσχατος μου εαυτός
και ο τελευταίος πρόγονος μου…
μιλώ σαν στον πατέρα του ένας γιός
κι ακούω σαν επίγονός μου...


Έζησα μέσα στον άλλον ξενιστής
ασφυκτιώντας μες στα κύτταρά του
«όχι από κει, θα γκρεμιστείς»
μου ψιθυρίζαν τα έγκατά του
μα εγώ κωπηλατώντας αίμα
βαθιά μέσα στο «όχι» μπήκα
και σκίζοντας της άρνησης το δέρμα
ένα άλλο "εντός μου" βρήκα…
Τώρα έχω δυο χέρια ματωμένα
αγγίζω αλλότρια
ψαύω χαμένα
ζω με τα κύτταρα τα ξένα
και τα σκορπάω ένα προς ένα
γυρίζοντας στα ¨’όχι» τους την πλάτη
γυρεύοντας στα έγκατα τον άλλον κωπηλάτη
που θα με ανοίξει πιο βαθιά
με μιαν αλήθεια από λεπίδι για καρένα…

2 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Πολυ δυνατό και καυστικό..
Καλησπέρα Γιώργο

jacki είπε...

Καλημέρα Γιώργη. Να είσαι καλά. Μια πικρία νιώθω από το κείμενό σου.